Beklimming kilimanjaro

De Kilimanjaro is een berg die wordt gevormd door een uitgedoofde vulkaan, meer bepaald een stratovulkaan, gelegen in de regio Kilimanjaro in het noord-oosten van Tanzania. De naam komt uit het Swahili en betekent de berg die glinstert. Deze berg heeft ook eeuwige sneeuw en ligt 3 graden van de evenaar verwijderd. De Kilimanjaro is met zijn 5895 m de hoogste berg van Afrika en zit daarbij in het rijtje van de zeven meest begeerde bergen. Dr. Hans Meyer was in 1889 de eerste die de top, Uhuru Peak, bereikte.
Kilimanjaro Nationaal Park, een werelderfgoed, omvat de gehele berg, boven de boomlijn en omvat ook 6 corridors door het woud die starten op ongeveer 2000 m hoogte. Er zijn verschillende routes om de berg te beklimmen. De twee populairste starten in de dorpen Marangu en Machame. De Marangu-route wordt ook wel de "Coca-cola-route" genoemd, en het vraagt 5-6 dagen om deze te lopen. De zwaardere Machame-route kreeg de bijnaam "Whiskey-route" en kan in 6 dagen gelopen worden, maar men raadt 7 of 8 dagen aan.
Deze tocht is ontstaan doordat wij met drie personen Bert, Thijs en Maria een afspraak hebben gemaakt om een keer de Kilimanjaro te beklimmen, nu deze afspraak is nu ingelost en hier volgt een verslag van deze mooie maar o zo barre tocht naar boven en beneden.
De eerste dag zijn wij op zondag 07-07-2008 naar Moshi vertrokken om op maandag tijdig en uitgerust te kunnen vertrekken aan ons avontuur, wat achteraf niet nodig was geweest, bedden thuis zijn n.l. veel beter.
Via een reis bureau die gespecialiseerd is in deze tocht zijn wij aan deze tocht begonnen, dit nadat we vernomen hadden dat we in eerste instantie voor de 5 daagse tocht geboekt hadden, maar dat 6 dagen veel beter was. Ter plekke kon dit nog veranderd worden, iets waar we later veel voordeel van hebben gehad.
Met een uitgebreide briefing op maandag morgen zijn wij vertrokken met onze expeditie leden, een gids, een kok + assistent en 7 dragers. Mensen die in een tent overnachten gebruiken per 3 personen ongeveer 15 dragers voor al spullen, wij hebben in bestaande hutten geslapen en kunnen met minder “personeel’ toe.
Bij de briefing was een stelregel zeer belangrijk doorgegeven, veel drinken, goed eten en doe alles langzaam aan
bij het lopen naar boven toe.
Een kleine expeditie dus en dat geldt voor alle klimmers die naar boven gaan, iedereen gaat onder begeleiding naar boven en -of naar beneden.
Wij hebben de Marangu route gevolgd van 6 dagen, met een acclamatie dag bij de Horombo Hut op 3720 meter hoogte.
Dag 1
De tocht begon na inschrijving bij de Maranga gate van het Kilimanjaro Nationaal Park om ongeveer 11 uur naar de hoger gelegen Mandara hut. (2750 m) Met een mooie zonnige dag, prima temperatuur hebben wij het tropisch regenwoud doorkruist naar boven.
Een prachtig woud met hier en daar venijnige obstakels over de paden die wij moesten volgen, deze wandeling kostte ons 4 uur.
Dit gedeelte was goed te doen, de goede raad was veel drinken en langzaam, langzaam aan lopen. (Kiswahili noemen ze dit polepole)
Na inschrijving bij de plaatselijke kamp autoriteit en na ontvangst van onze hutsleutel zijn wij nog even door gelopen naar een iets hoger gelegen Maundi krater, we hadden op dit moment nog wat energie over om verder te gaan. Een kleine afwisseling, maar niet zo benoemens waardig om te zien, de krater is niet wat je denkt wat het zal zijn.
Na het eten werd het zeer snel kouder en hebben wij ons voor de nacht geïnstalleerd, in een van de hutten. Onze hut bestond uit 4 bedden, wij hadden een slaapgast uit Canada die de tocht in 5 dagen wilde beëindigen. (Wij hebben nooit meer gehoord of hij het werkelijk heeft gehaald.)
Dag 2
Na een lange en koude nacht, met beperkte was - en toilet gelegenheid werd er een flink ontbijt verorberd om weer veel energie op te nemen voor onze volgende etappe.
Deze tocht van ruim 6 uur ging door een prachtig landschap, moorland genoemd. De omgeving was nu meer zichtbaar vanwege de lage begroeiing en ook de Kilimanjaro en de kleinere berg Mawenzi kwamen steeds meer dichterbij.
Het laatste stuk van deze tocht was een flinke stijging wat veel energie kostte, we waren weer blij dat we rond een uur of 4 ’s middags de Horombo hut op de hoogte van 3720 meter bereikt hadden.
Na een stevige maaltijd zijn wij direct in onze slaapzak gekropen om proberen te slapen, maar ook hier weer een uiterst koude nacht. Deze keer hadden wij wat meer kleren aangehouden en wat meer bedekking op de slaapzak gelegd, want we waren er inmiddels achter dat de slaapzak niet echt goed de warmte binnenhiel. Door wat hoofdpijnklachten waren wij inmiddels allemaal al wat aan wat pillen begonnen, paracetamol, diamox, en aspirine. Een ding weten wij zeker; zonder pillen is zou het zeer veel moeilijker geweest zijn om de tocht te volbrengen.
Dag 3
Na het ontbijt zijn wij op pad gegaan naar onze volgende bestemming: Zebra rock. Dit was een wandeling van ruim 3 uur met een flinke stijging en daling waarna terugkering naar Horombo hut. Deze dag was als training en acclamatie dag voor de volgende fase. Om hoogte ziekte te voorkomen is het beter eerst te stijgen en naar lager gelegen area af te dalen om te slapen.
Tijdens deze wandeling was er een mooi uitzicht over de open vlakte naar de picknickplaats en de verdere route waar wij de volgende dag naar toe moesten lopen.
Ook hier was de kleinere berg Mawenzie beduidend dichter bij, en zijn omvang nam ook grotere vormen aan.
’s Middags hebben we wat gerust en in de zon gelegen met een boek. Heerlijk weer, zolang de zon er maar is. Zodra die verdwijnt zakt de temperatuur met graden tegelijk.
Na deze redelijk rustige dag werd na een stevige maaltijd weer de slaapzak opgezocht, en weer werden er minder kleren uit gedaan. Want ook hier waren de op deze hoogte de nachten erg koud.
Tot nu toe hadden wij overdag mooi helder en zonnig weer en waren de nachten helder en erg koud 1-3 graden.
Al deze dagen waren de jongste deelnemers ook aanwezig, dit was een gezin uit Noorwegen, bestaande uit vader en moeder en 3 jongens in de leeftijd van 6 -8 -10 jaar oud. Ze zijn de vierde dag terug naar beneden gegaan na een bezoek aan Zebra Rock, maar petje af voor deze kinderen om deze trip zo goed te volbrengen.
Om naar de top van Kilimanjaro te mogen heeft men een minimum leeftijd van 16 jaar gesteld, dit om ongelukken te voorkomen.
Dag 4
Nu moest het zwaardere werk gaan beginnen, en het is goed dat wij dit niet van tevoren wisten. De weg die wij moesten gaan zag er goed uit, maar wat was deze achteraf lang en flink stijgend, vooral het laatste gedeelte brak ons totaal op. Ik kreeg steeds meer moeite met eten en drinken, en dit MOET je doen wil je door kunnen gaan.
Vooral de laatste 7 a 800 meter naar het volgende kamp Kibo hut brak ons op. Ik was totaal kapot, misselijk
algehele vermoeidheid, bijna neervallend bereikte ik het kamp.
Na een rustperiode was ik weer een beetje opgeknapt.
De afspraak was altijd geweest, dat mocht iemand van ons hoogteziekte krijgen dan moest die persoon acuut stoppen. Doodgaan kan beter op een later tijdstip gebeuren dan erom vragen op het moment dat dit niet nodig is, dit zou onverantwoord zijn.
Na een vroeg avondmaal werd alles in gereedheid gebracht voor de laatste etappe die om 23 uur s’avonds zou starten. Vanaf 17 uur was het dus verplicht slapen, wij waren met 8 personen op een zaal waarvan 3 dames en 5 heren.
Om 23 uur zouden wij gewekt worden, een lichte maaltijd nuttigen en dan op naar de top.
Iedereen is gestart, behalve ik. Ik had totaal niet geslapen, kreeg hoofdpijn, misselijk en werd steeds beroerder i.p.v. frisser. Vandaar dat wij besloten hebben dat ik niet zou vertrekken. De rest van de nacht heb ik niet meer geslapen en werd de lichamelijke gesteldheid er ook niet beter op, eerder minder.
Twee heren van onze kamer kwamen onafhankelijk van elkaar met een tussen pauze van een halfuur totaal gebroken terug, ook het andere koppel kwam naar twee uur terug, en deze zijn zelfs direct door gegaan naar de lager gelegen hut. Alleen Thijs, Bert en een Canadese dame hebben de top gehaald.
Daar ik de tocht naar boven niet kan verwoorden, hieronder de ervaringen van Bert.
Het slapen viel niet mee, de hut was koud en rumoerig, maar de ingenomen lichte slaappil deed zijn werk redelijk. Rond 22.30 was ik klaarwakker omdat een van de dragers van een ander gezelschap in kamer zonodig de tafel moest gaan dekken. Alles kwam uit een plastic zak die vreselijk kraakte, het irriteerde mateloos, maar gezien de temperatuur had ik weinig zin om uit de slaapzak te komen.
Om 23.00 werd de maaltijd neergezet, thee met koekjes, bij lange na niet genoeg om zonder aanvullend voedsel de top te halen. Gelukkig had Thijs in Nederland een flinke voorraad mini mars, snickers, bounty, dekstrotabletten, etc. ingeslagen, daarnaast hadden we ’s middags ook nog wat energie repen ingeslagen. In de afgelopen dagen was ons inmiddels wel goed duidelijk geworden dat veeeeeel drinken en eten van reuzenbelang waren. Te weinig eten betekent op een bepaald moment gewoon einde oefening.
Vlak voor vertrek hebben we allebei een hele pil diamox ingenomen tegen de hoogteziekte en Thijs nog een extra Paracetamol.

Dag 5
Om 00.05 vertrekken we met 2 gidsen, buiten is het ijzig koud, maar gelukkig geen wind. Het is pikdonker, de maan is inmiddels achter de Kilimanjaro gezakt, dus daar hebben we niets aan. Voor ons zien we in de verte de lichtjes van diverse groepen, zo op het oog zijn we groep 8 die vertrekt. Het gaat gelijk steil omhoog en we lopen dicht achter elkaar aan met kleine stappen. Zaak is om een ritme te ontwikkelen tussen hartslag, ademhaling en voetstappen. Kom je in een soort cadans, dan lijkt het makkelijker te gaan.
Na ca. 10 minuten halen we de eerste groep in, een dame ligt totaal uitgevloerd, andere groepsleden er bezorgd omheen. We kijken er nauwelijks naar, genoeg aan je eigen ellende! Voor ons een hoop kabaal, een grote groep denkt dat het al luid zingend en schreeuwend makkelijker zal gaan naar boven. Wat zonde van je energie!
Langzaam halen we de ene na de andere groep in, het gezang en geschreeuw blijft inmiddels ver achter ons. Na ca. 1,5 uur zijn we moe, en we willen even rusten. Onze gids raadt het af, maar stopt na 5 minuten toch even
achter een groot rotsblok. Even wat repen naar binnen werken en veeeeeel drinken.
We gaan snel door, want het is koud en even lekker uitrusten is er gewoon niet bij, daarnaast is het moeilijk om weer op gang te komen.
We halen nog wat groepen in en zien uiteindelijk nog slechts een lichtje voor ons.
Het pad gaat zigzaggend omhoog door de losse gravel, op sommige stukken twee stappen omhoog, een naar beneden glijdend. Na nog een uur krijg ik enorme hoofdpijn en besluit om 2 Paracetamol tegelijk in te nemen, samen met een energiereep en water. Gelukkig zakt de hoofdpijn snel. We weten het tempo er goed in te houden en rond 04.00 uur bereiken we het eind van het gravelveld. Op dit punt halen we het laatste lichtje in wat we al een hele tijd voor ons hebben gezien, het is de Canadese dame die we al eerder hebben ontmoet in Horombo. Ze zit even in een dipje. Vanaf dat moment is er dus niemand meer voor ons, het geeft ons een kick om door te gaan. We moeten dan door metershoge rotsen heen klauteren, maar het gaat makkelijker als door het gravel heen zeulen.
Tot onze verbazing staan we opeens om 04.25 als eerste groep op Gilman’s Point op 5.685 meter hoogte op de kraterrand. We hadden verwacht hier te zijn rond 06.00, dus we vinden dit een reuzenmeevaller. Zowel Thijs als ik voelen ons goed, lichte hoofdpijn, maar geen hoogteziekte verschijnselen. We nemen weer wat repen en spoelen dit weg met water. Mijn drinkfles is inmiddels aan het bevriezen boven aan de sluiting en bij Thijs drijft er ijs in zijn fles. Het is koud, erg koud. Maar het bereiken van dit punt geeft ons veel kracht om door te gaan naar Uhuru Point, het hoogste punt van de Kilimanjaro. Na foto’s te hebben genomen kijken we naar beneden en zien in de verte vele lichtjes naar boven zwoegen. De Canadese dame is inmiddels ook bovengekomen, maar onze gids zegt dat de overige groepen inmiddels ruim een uur achter ons liggen.
De wind neemt toe als we ons begeven richting Uhuru, we hebben geen idee waar we lopen, maar als we ons hoofd naar rechts draaien zien we in het licht van de hoofdlampje niets….. Later op de terugweg blijkt dat we langs een ravijn van honderden meters diepte gelopen hebben.
Het eerste stuk gaat wat naar beneden, een verademing na 4,5 uur omhoog lopen, maar ja, je weet dat je dit ook weer omhoog moet. Het pad wordt smaller en er komt steeds meer ijs/sneeuw te liggen. Na verloop van tijd lopen we alleen nog maar over een ijslaag, de koude wordt steeds intenser en de wind snijdt in je gezicht. Ik heb dat stuk volkomen op de automatische piloot gelopen, met maar 1 gedachte: Uhuru point bereiken. We stoppen nog even kort voor een reep en een slok en zien dat het 05.45 uur is. Nog 15 minuten zegt de gids en we gaan weer door. Inderdaad om 06.01 bereiken we als eersten Uhuru point, in het oosten zien we de horizon verschijnen in rood/gele kleuren, maar op de berg is het nog aarde donker. Eerst foto’s nemen, de Fides vlag te voorschijn gehaald en alles tig keer laten fotograferen door de gids. Zelf neem ik ook wat foto’s, maar zonder handschoenen aan is dit geen pretje. De horizon wordt steeds duidelijker, en om 06.15 wordt de omgeving wat zichtbaar. We krijgen het steeds kouder en besluiten langzaam terug te lopen. Even later komen we de Canadese dame weer tegen en vertellen haar dat ze slechts enkele minuten van Uhuru point is verwijderd. Om 06.20 komt de zon boven de horizon en een onvoorstelbaar tafereel ontvouwt zich rondom ons heen. Opeens is alles zichtbaar; de krater, de rand waar we 1,5 uur overheen gelopen hebben, de gletsjers. Het is overweldigend en we voelen opeens de koude niet meer. We stoppen om foto’s te nemen van het schouwspel om ons heen dat elke minuut veranderd bij het stijgen van de zon. Het weer blijkt fantastisch te zijn, nagenoeg helder zover als je kunt kijken, een unicum in deze tijd van het jaar. In verte is Mount Meru zelfs goed zichtbaar. We kunnen er eigenlijk geen genoeg van krijgen, maar de gids maant ons aan om door te gaan, we moeten nog 3 uur naar beneden.
We lopen langzaam terug, van elke minuut genietend, met de wetenschap hier nooit meer te komen. Na een half uur komen we de eerst volgende groep tegen, deze blijkt via een andere route naar boven gekomen te zijn. Vele zien er doodvermoeid uit met een oneindige blik in de ogen, zoiets van “waar ben ik aan begonnen”. Weer wat later de eerste groep die vanuit Kibo hut is vertrokken, velen hebben we de afgelopen dagen in de lager gelegen hutten gezien of gesproken, ze zijn doodvermoeid en we sporen ze aan met aanmoedigingen dat ze er bijna zijn. Later horen we dat ze rond 08.00 uur op Uhuru point aangekomen waren, twee uur later als wij.
Rond 07.00 zijn we terug op Gilman’s point en maken we ons op voor de steile afdaling naar Kibo hut. Van boven naar beneden gekeken zien we heel ver weg de hut liggen en de zeer steile helling direct voor ons. We maken de laatste foto’s van bovenaf, eten weer een reep met een slok water en we gaan naar beneden. Naar boven viel niet mee, maar naar beneden is dus ook wat. Eerst weer door de rotsen heen klauteren en dan door het gravelveld naar beneden. Thijs heeft snel door hoe je dit moet doen, achterover hangen, grote stappen nemen en gewoon gaan. Ik ben bang om voorover te vallen en probeer me in te houden. Dit is echter geen optie, je knieën en bovenbeenspieren krijgen veel te veel te verduren, dus ik probeer het ook maar. Als een soort van skiën gaan we naar beneden, en warempel het lukt, maar het is weer zeer vermoeiend. De koude is inmiddels weg, want de zon staat vol op de helling. Na een uur zijn we door het losse gravelveld heen, maar de hut lijkt nog steeds ver weg en de vermoeidheid begint nu echt parten te spelen. Om het kwartier moeten we even stoppen om de spieren wat te ontlasten en allebei hopen we dat deze martelgang zo snel mogelijk ten einde is.
Om 09.15 staan we eindelijk doodvermoeid bij de Kibohut, met maar een ding in gedachten: liggen. We trekken onze bezwete kleren uit, trekken wat anders aan (lees: niet meer schoon maar droog) en kruipen in de slaapzak.
Maria is inmiddels al vertrokken naar Horombe, ze heeft ons nog gezien op de afdaling maar wilde z.s.m. naar een lager niveau. Van de 8 personen op onze kamer zijn er slechts 3 boven aangekomen, de rest heeft het niet gehaald en is al op weg naar Horombe. Dit geeft wat rust in de hut en we slapen wat tot 11.30. Redelijk bijgekomen nuttigen we een lunch die bestaat uit soep en gefrituurd brood.
Om 12.00 gaan we op weg naar Horombe, het weer is aan het veranderen, de top van de Kilimanjaro zit inmiddels in de wolken, ook op de weg voor ons is al veel meer bewolking te zien en het wordt snel kouder zonder de zon.
Het eerste stuk terug waar we gisteren zoveel moeite mee hadden loopt nu geweldig, vlak pad naar beneden zonder obstakels. We komen nu de mensen tegen die op weg zijn naar Kibo hut en zwoegend omhoog gaan. Velen vragen of we het gered hebben en met een zekere trots beamen we dit.
Na 1,5 uur is het gedaan met het mooie pad en moeten we afdalen over een ongelijk pad met veel stenen. Omhoog gaf dit niet veel problemen, maar met de vermoeidheid in de benen wordt dit een martelgang voor me. Vooral mijn rechterknie heeft het zwaar te verduren en begint op te spelen, ook de bovenbenen willen niet meer echt meedoen, maar ja stoppen is geen optie. Eindelijk komt na 3 uur lopen vanaf Kibohut het kamp in zicht, maar er moet dan wel even een steil stukje afgedaald worden. Totaal uitgeput kom ik eindelijk aan in Horombe, Maria was daar al een uur of 4 eerder aangekomen en inmiddels zo goed herstelt dat ze op ons zat te wachten bij het einde van het pad. Thijs en ik besluiten om eerst te gaan liggen in de hut om zo de beenspieren wat te ontlasten, de schoenen uit te kunnen doen en even nergens meer aan te hoeven denken. De vermoeidheid blijft echter en we moeten ons echt naar de eethut slepen om thee te gaan drinken. We komen onze gids daar weer tegen die vrolijk lachend zonder enige spoor van vermoeidheid de boel regelt. Onvoorstelbaar!
We vragen aan hem of we vroeg kunnen eten, want we willen liggen en slapen, hetgeen prompt geregeld wordt.
Rond 18.15 liggen we in de slaapzak, maar de verstijfde bovenbenen zorgen ervoor dat ik onrustig slaap, met de wetenschap dat we de volgende dag nog bijna 20 kilometer naar beneden moeten.

Onder begeleiding ben ik om 8 uur afgedaald naar beneden. Tijdens de afdaling verdwenen al mijn klachten, wat wij ook wel verwachten. Bij aankomst in het lager gelegen kamp Horombo hut was ik weer totaal opgeknapt.
’s Middags heb ik wat zitten lezen en gewacht tot Thijs en Bert zouden aankomen, rond een uur of 3 kwamen ze doodvermoeid de heuvel afgestrompeld.
Na wat rust en thee hebben we de groepsfoto gemaakt en zijn we snel gaan eten om zo snelmogelijk naar bed te kunnen.
Dag 6
Als een van de eersten zijn wij deze dag aan de afdaling begonnen, om er zeker van te zijn dat wij tijdig beneden zouden zijn. Met een heerlijk zonnetje erbij was dit wel om te doen, alleen viel het niet mee om op gang te komen. De bovenbenen en kuiten waren behoorlijk stijf geworden van de afdaling van gisteren.
Helaas veranderde het weer al vrij snel, er kwam bewolking opzetten en het werd al behoorlijk frisser en natter. Geen mooie vergezichten meer, maar een dikke mist.
In het kamp van de Mandara Hut hebben wij nog een warme lunch genoten en zij wij weer snel via het tropisch regenwoud afgedaald naar de hoofdingang - uitgang. Het tropisch regenwoud hield zijn naam in ere deze tocht, het was er deze keer wel degelijk nat weer.
Met kunst en vliegwerk zijn wij in 6 uur tijd in een ruk naar beneden afgedaald, wij snappen nu ook waarom dit in een dag is gepland, wij waren totaal kapot betreffende de spieren in de bovenbenen, kuiten en voeten.
Handen en voeten waren aardig opgezwollen vanwege vochtophoping, door snelle afdaling.
Na het uitschrijven en afhalen van twee certificaten Thijs nummer 34207, Bert nummer 34208 kon de terug reis naar Moshi beginnen.
Daar hebben wij bij het reisbureau alles weer ingeleverd wat wij gehuurd hadden en konden wij naar huis.
Naar een heerlijk warmbad, bed en schone kleren. Die avond en nacht hebben wij heerlijk geslapen, alleen de spierpijn heeft nog enkele dagen voor verwachten problemen gezorgd tijdens het lopen.
Bij Bert gaan twee teennagels zwart worden, toch iets teveel klem gezeten tijdens de afdaling.

Met de volgende dingen moet men echt rekening houden bij dit avontuur:
Zorg voor juiste regen en normale kleding en goed schoeisel.
Goede slaapzak, nordic walk sticks.
Neem babydoekjes mee voor evt. wasmomenten, toiletpapier, toilet en wasgelegenheden zijn erbarmelijk.
(De hele week zijn in principe bijna de kleren niet uitgeweest en wassen was ook zeer beperkt, wij hadden hier de speciale babydoekjes voor meegenomen om niet al te vies door te gaan)
Goede rugzak voor kleine dagelijkse dingen in mee te nemen, waterfles of waterzak.
Veel energie en suikerhoudende dranken -snoepjes om energie op te wekken.
Veeeeeel drinken per dag is van levensbelang.

Wij hebben deze tocht gemaakt, maar weten een ding zeker wij doen dit noooooooooooooooooooooooit meer.

Meer foto’s kunnen jullie zien op onze eigen website: http://www.xs4all.nl/~bku/
De reporter.